ŚBK: Nie tylko nowościami bloger żyje, czyli o ŚBKowych białych krukach

Kolejny, wspólny post Śląskich Blogerów Książkowych jest dla mnie okazją do pochwalenia się prawdziwym białym krukiem. Właściwie to wyrzuciłam z pamięci fakt, że jestem w posiadaniu tego bezcennego cudeńka - w końcu kilkanaście lat przeleżało w zaciszu mojej biblioteczki, a dokładnie trwało tam w zapomnieniu od czasów licealnych. Przez dwa ostatnie lata liceum, kilka razy w tygodniu, przeczesywałam bogate zbiory pewnego gliwickiego antykwariatu na rynku (od dawna już nieistniejącego), a efektem tych bezładnych, choć regularnych poszukiwań jest Książka pochodząca z lwowskiego Instytutu Wydawniczego "Lektora", wydana w 1918 roku.

Jest to powieść Hannsa Heinza Ewersa w przekładzie Jadwigi Przybyszewskiej, opatrzona wstępem Stanisława Przybyszewskiego zatytułowana Alraune. Dzieje istoty żyjącej.

I co Wy na to? :))) Znalezienie takiego skarbu było dla mnie jak złapanie Pana Boga za nogi! Jak mogłam skazać go na zapomnienie? To niewybaczalne!

Ale po kolei. Zacznę od zaprezentowania Wam sylwetki autora, a ta rysuje się bardziej niż interesująco.

Hanns Heinz Ewers (1871 - 1943) był popularnym niemieckim poetą i pisarzem, znany głównie jako autor z gatunku grozy i horroru, przedstawicielem dekadentyzmu, który - co rzadkie - zyskał sławę jeszcze za życia.  Był wielkim sympatykiem i propagatorem Stanisława Przybyszewskiego, z wzajemnością zresztą, nie dziwi więc udział "genialnego Polaka" w przeszczepieniu twórczości niemieckiego pisarza na rodzimy grunt. Według Przybyszewskiego "Alraune" to jedno z największych osiągnięć literatury z początku XX wieku, nadająca nowy kierunek rozwoju tej sztuki, dzieło nowatorskie, doniosłe i odkrywcze. To druga powieść w dorobku Ewersa, a zarazem środkowa część trylogii o Franku Braunie, ostatni raz wydana w Polsce przed drugą wojną światową. Dlaczego? Ano z tego względu, że Ewers, w początkowym okresie działalności NSDAP, był krótko jej członkiem, a jego twórczość cenili między innymi Hitler i Goebbels. Pisarza, choć przyciągały ideologiczne nawiązania do filozofii Nietzschego i wiara w kraj, odrzucał antysemityzm, a ostatecznie z partią poróżniły go jego homoseksualne skłonności. Choć jego dzieła zostały oficjalnie potępione w 1934 roku, a on sam popadł w polityczną niełaskę i zapomnienie,  nazwisko wciąż budzi skojarzenia z niechlubnym epizodem i odstrasza potencjalnych wydawców. Dzięki temu mój 95-letni egzemplarz "Alrauny" jest prawdziwym łakomym kąskiem dla każdego bibliofila :D

Chociaż trudno w to uwierzyć, do dziś nie przeczytałam tej książki. Wiecie, kupiłam ją głównie dlatego, że jest to stare wydanie, wstęp do niej napisał Przybyszewski, a w ostatnich latach liceum mocno mnie on fascynował, poza tym zaintrygował mnie sam tytuł: zaczytywałam się wtedy w Sadze o Ludziach Lodu, gdzie jednym z najważniejszych bohaterów, choć dyskretnie pozostającym w tle wydarzeń, jest ożywiona Alrauna. Książkę postawiłam w biblioteczce i napawałam się świadomością jej posiadania... aż o niej zapomniałam. Dopiero post ŚBK skłonił mnie do odkurzenia powieści Ewersa - zarówno w sensie dosłownym, jak i metaforycznym :)

Jeśli jednak macie ochotę zapoznać się z jedną z nielicznych recenzji tej książki, zapraszam do lektury tutaj .

A oto efekty sesji zdjęciowej mojej gwiazdy - wszystko po to, byście mogli docenić jej wyjątkowość:)

 Ta przepiękna grafika (być może będąca znakiem serii) jest dziełem profesora Władysława Witwickiego - jednego z ojców polskiej psychologii, filozofa, teoretyka sztuki i artysty.

po lewej stronie - inne pozycje wydawnicze "Lektora"; ach, chciałoby się je mieć!

adres wydawnictwa; ciekawe, co dziś mieści się przy tej ulicy?

fragment wstępu Stanisława Przybyszewskiego

tak wygląda fragment tekstu

a tu zbliżenie inicjału

Przedstawiłam Wam właśnie najstarszą książkę w moim księgozbiorze. Może i Wy posiadacie podobne skarby? Jeśli macie ochotę pochwalić się ulubioną literacka perełką, opowiedzieć o jej historii oraz o tym, w jaki sposób trafiła w Wasze ręce - zapraszam! Przeczytam z przyjemnością:)