Fotorelacja z koncertu Paula McCartneya

Cóż Wam mogę powiedzieć? To było wydarzenie życia. Żadne słowa nie oddadzą ogromu i intensywności emocji, jakie towarzyszyły prawie trzygodzinnemu koncertowi sir Paula McCartneya, który odbył się w sobotę 22 czerwca na Stadionie Narodowym w Warszawie. Niewiele brakowało, a w ogóle bym się na nim nie pojawiła - udział w koncercie miał być prezentem dla córki, która porządnie napracowała się nad pierwszym gimnazjalnym świadectwem i od kilku lat jest wielką fanką Beatlesów. A że w wyprawie do stolicy ktoś musiał jej towarzyszyć, padło na męża, zawodowego kierowcę, który potrafi podołać znacznie dłuższym niż - bagatela - trzystu sześćdziesięciu kilometrowa, pięciogodzinna podróż samochodem. Jednak dwa dni przed Wydarzeniem zdecydowaliśmy, że pojedziemy we trójkę, i już. Kupując jedne z najtańszych biletów nie spodziewaliśmy się fantastycznej widoczności, ale nastawiliśmy się na niepowtarzalną atmosferę, jaka z pewnością musi panować podczas występu gwiazdy największego formatu i postanowiliśmy się tym zadowolić - na stadionie okazało się jednak, że lepsze miejsca mają chyba tylko fani bezpośrednio przed sceną; niższe trybuny to było to! Gwarantowały doskonałą widoczność, a kilkudziesięciometrowa odległość od dwudziestometrowej sceny zbytnio nie doskwierała dzięki dwóm ogromnym telebimom. Byliśmy zaskoczeni - i zachwyceni!

przed Stadionem Narodowym - dach na szczęście był zakryty

trybuny jakąś godzinę przed rozpoczęciem koncertu

z córką w oczekiwaniu na Paula

Koncert w Warszawie zainaugurował europejską część trasy koncertowej ex - Beatlesa Out There (pozostałe dwa mają się odbyć w Weronie i Wiedniu) - i było to wydarzenie historyczne. Czwórka z Liverpoolu nigdy nie zagrała w Polsce, dwa lata temu warszawska Sala Kongresowa gościła co prawda Ringo Starra, ale dopiero Paul McCartney zelektryzował tłumy w podobny sposób, jak miało to miejsce w czasie rozkwitu beatlemanii w latach 60-tych i z nawiązką wynagrodził długoletnie oczekiwanie na występ. Żwawy, pełen wigoru, tryskający energią siedemdziesięciojednoletni muzyk był w znakomitej formie, której mógłby mu pozazdrościć niejeden nastolatek: grał na zmianę na gitarze i fortepianie bez chwili przerwy choćby na łyk wody, prowadził dialog z publicznością, zagadywał po polsku doskonale się przy tym bawiąc, zagrał trzydzieści osiem piosenek w ciągu niemal trzech godzin fantastycznego show. Wśród utworów były największe hity zespołu The Beatles i The Wings przeplatane solowymi kompozycjami Paula; zarówno mocne, rockowe kawałki, jak Lady Madonna, Back in USSR (w tle na telebimie widniał napis "Free Pussy Riot") czy We can work it out; nastrojowe, liryczne ballady w typie Yesterday, All my loving, And I love her czy premierowa świeżynka - utwór napisany dla żony Nancy, My Valentine oraz utwory ilustrowane pokazami pirotechnicznymi: Helter Skelter i absolutnie genialny Live and let die - na samo wspomnienie mam gęsią skórkę.

wreszcie jest!

McCartney oczarował publiczność zwracając się do niej po polsku - wyczytałam, że pobierał specjalne lekcje - i choć czytał z kartki, był w tym absolutnie uroczy. Wywołał ogłuszający aplauz już pierwszymi słowami: Cześć Polacy, dobry wieczór, Warszawo!, wszystkie następne wprawiały widzów w ekstazę, jak: Tę piosenkę napisałem dla mojej żony Lindy czy pożegnalne: Musimy iść, cześć! Choć przyznał, że polski jest językiem trudnym do nauczenia, radził sobie z nim lepiej, niż niejeden nasz rodak, wierzcie mi. To było fantastyczne!

Podczas występu nie mogło zabraknąć specjalnych dedykacji dla nieżyjących kolegów z zespołu: Johnowi Lennonowi przypadł utwór Here today, zaś Georgowi Harrisonowi wzruszający Something, przy którym łza kręciła się w oku.

Prawdziwie wyjątkowym i niezapomnianym przeżyciem było odśpiewanie przez publiczność spóźnionego Happy Birthday (Paul obchodził urodziny 18 czerwca) oraz wspólne wykonanie takich evergreenów, jak  O-Bla-Di, O-Bla-Da, Let it be czy Hey Jude - tu trzydzieści tysięcy fanów, śpiewając a capella, zaskoczyło artystę unosząc w górę białe kartki z jego imieniem i zmieniając refrenową frazę na Hey Paul. Szczere wzruszenie widoczne na jego twarzy było najwspanialszym prezentem i uświadomiło wszystkim, że lata sukcesów w karierze muzycznej ani trochę nie zepsuły charakteru McCartneya.

"Maybe I'm amazed", dedykacja dla Lindy

nieśmiertelne "Let it be"

Paul zagrał osiem bisów (dwa lata wcześniej Ringo Starr zmył się od razu po występie i nie wyszedł na scenę mimo wielokrotnego wywoływania przez fanów) udowadniając, że jest prawdziwym wulkanem energii. Wybiegł na scenę niosąc polską flagę (inny muzyk wyskoczył z flagą brytyjską), czym kupił sobie publiczność ostatecznie. Zaczynając koncert energetycznym Eight days a week, zakończył nostalgicznym The end i słowami: See you next time!. Mam nadzieję, sir Paul, tak łatwiej znieść powrót do rzeczywistości.

Ocena organizatora:

 Minusy:

•  problemy przy bramkach związane z relokacją niektórych biletów (skutek przesunięcia sceny) i chwilową awarią serwerów

•  problemy z nagłośnieniem i akustyką, ale z czasem brzmienie się poprawiło - niestety, większość mojego nagrania to jeden wielki charkot - wyjątkiem są kawałki śpiewane przez Paula tylko przy akompaniamencie gitary 

Plusy:    

•  dobra praca służb porządkowych
•  bezproblemowy wyjazd spod stadionu - kierująca ruchem policja dobrze sobie poradziła z rozładowaniem trzydziestotysięcznego tłumu pieszych i zmotoryzowanych fanów