Top 10: największe wyciskacze łez

Top 10 to akcja wymyślona przez Futbolową, przy okazji której raz w tygodniu na blogu pojawiają się różnego rodzaju rankingi, dzięki którym czytelnicy mogą poznać bliżej blogera, jego zainteresowania i gusta. Jeżeli chcesz dołączyć do akcji - w każdy piątek wypatruj nowego tematu na dany tydzień.

Dziś przyszła pora na... Dziesięć największych wyciskaczy łez!

Nie jestem sentymentalna. Nie jest łatwo skłonić mnie do płaczu w trakcie lektury.Nie łkam w chusteczkę nad tragicznymi losami bohaterów i zwykle wysiłki autora, by wycisnąć z moich oczu łzy, spełzają na niczym. Jednak nie jestem też kompletnie nieczuła, choć najczęściej emocje przejawiają się w szybszym biciu serca, gęsiej skórce czy po prostu ogólnym wstrząsie uniemożliwiającym normalne funkcjonowanie przez jakiś czas, czyli zrytej bani :D  Łzy pojawiają się rzadko - takie okazje mogę policzyć na palcach obu rąk, co też niniejszym czynię.

"O psie który jeździł koleją" Romana Pisarskiego i "Bracia Lwie Serce" Astrid Lindgren to moje najwcześniejsze zapamiętane zetknięcie ze śmiercią i cierpieniem na kartach literatury, nic więc dziwnego, że moja reakcja była taka, a nie inna. Do dziś nie odważyłam się ponownie sięgnąć po tę pierwszą pozycję, na drugą patrzę zupełnie inaczej i chociaż wciąż mam do niej ogromny sentyment, rozdzierające łkanie nie wchodzi już w grę:)

"Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego i "Opowiadania" Tadeusza Borowskiego to przykłady literatury wojennej opartej na faktach, a zarazem jedne z pierwszych z nią spotkań. I choć z biegiem czasu i ilością przeczytanych lektur nieco uodporniłam się na treści w niej zawarte, te dwie książki nieodmiennie głęboko i do łez mnie poruszają. Nieco inaczej wygląda sprawa z "Chłopcem w pasiastej piżamie" - tu przyznaję, że dałam się podejść autorowi; o ile fabuła powieści była dokładnie tak poruszająca, jak się spodziewałam, o tyle zakończenie - sentymentalne i symboliczne, po prostu mnie rozłożyło.

"Rilla ze Złotego Brzegu" Lucy Maud Montgomery - dlaczego akurat ten tom postanowiłam wyróżnić? Ano z powodu Waltera, wrażliwego syna Ani i Gilberta, którego śmierć na froncie pierwszej wojny światowej nadała całej serii jakiegoś dramatycznego, niespotykanego wcześniej rysu i mocno mną wstrząsnęła.

"Wichrowe Wzgórza" Emily Bronte. Dzielnie trzymałam się w trakcie lektury i po prawdzie nie znalazłam w książce nic, od czego mogłyby zwilgotnieć mi oczy - poza tym fragmentem:

 – Gdzie ona jest? Nie tam – nie w niebie – i nie w piekle – więc gdzie? Powiedziałaś, że nic cię nie obchodzą moje cierpienia. Więc modlę się o jedno – i będę to powtarzał, póki mi język nie zesztywnieje – Catherine Earnshaw, obyś nie zaznała spoczynku, jak długo ja żyję! Powiedziałaś, że cię zabiłem – więc mnie nawiedzaj! Wszak ofiary prześladują swych zabójców. Wiem, że duchy zstępowały niegdyś na ziemię. Bądź ze mną zawsze – w jakiej chcesz postaci – doprowadź mnie do obłędu! Tylko nie zostawiaj mnie w tej otchłani, gdzie cię nie mogę znaleźć! Och, Boże! Tego się nie da wypowiedzieć! Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!

 "Pamiętnik" Nicholasa Sparksa - może nie płakałam jak bóbr, ale kilka łez uroniłam. "Moja siostra mieszka na kominku" Annabel Pitcher - tu dało o sobie znać napięcie i emocje, które narastały przez całą lekturę. "Krzycz kiedy milczą anioły" Tima O'Briena - spojrzenie na wojnę w Wietnamie oczyma jej uczestnika w tym konkretnym przypadku zwyczajnie mnie przerosło.

A jakie książki Wam, drodzy Blogerzy i nie tylko, wyciskają łzy z oczu?

P.S. Pamiętajcie, że w dzisiejszym wpisie znajduje się słowo-klucz, dzięki któremu traficie do kolejnego bloga biorącego udział w antywalentynkowym konkursie ŚBK i księgarni Victoria. Zachęcam do aktywności, nagrody książkowe czekają!