Wygnaj się na Elbę!

Z Piombino na Elbę

 

Jeśli kiedykolwiek będziecie planować zwiedzanie Toskanii, nie zapomnijcie uwzględnić w swoim projekcie wizyty na niewielkiej, malowniczej i zdecydowanie wartej tego, by postawić na niej stopę, wyspie. Najprościej dostać się na Elbę promem z Piombino i tak też zrobiłam.

Elba jest trzecią co do wielkości wyspą należącą do Archipelagu Wysp Toskańskich, położonych na Morzu Tyrreńskim, między Półwyspem Apenińskim a Korsyką. Od stałego lądu dzieli ją zaledwie dwanaście kilometrów. Najwyższym szczytem Elby jest Monte Cappane o wysokości 1017 m n.p.m., zwany dachem Toskanii. Największym miastem jest Portoferraio i to tam dziś Was zabiorę.

Widok na Portoferraio, nad miastem góruje fort Stella

Wyspa może poszczycić się historią starszą niż starożytny Rzym. Władali nią Etruskowie, Kartagińczycy, Rzymianie, zaś po X wieku Piza, Florencja, Hiszpania, Królestwo Neapolu, wreszcie w XIX wieku przeszła pod panowanie Francji. Bogatą, dzięki złożom żelaza eksploatowanym od czasów Etrusków, wyspę, często atakowali piraci; obecny kształt zabudowań nadał miasteczku Kosma I  Medyceusz, który rozpoczął w połowie XVI wieku prace fortyfikacyjne. W czasie wojen napoleońskich o miasto ścierały się wojska Francji, Austrii i Wielkiej Brytanii. W 1815 roku Portoferraio wróciło we władanie Toskanii, w 1861 roku stało się wraz z nią częścią Zjednoczonych Włoch.

Portoferraio wznosi się amfiteatralnie nad portem; od północy ogranicza je wysoki, skalisty brzeg, od zachodu fort Falcone i cytadela Medicee, od wschodu zaś fort Stella. Nad miastem dumnie góruje XVIII-wieczna latarnia morska. Admirał Nelson tak powiedział o tym  mieście: Ze względu na położenie to najdoskonalszy port na świecie.

Fragment fortu i latarnia morska

Bodajże najbardziej znanym faktem z historii wyspy jest to, że niemal przez rok była domem Napoleona Bonaparte. Cesarz Francuzów z pewnością nie zgodziłby się z tym określeniem, wyspa była miejscem jego zesłania po abdykacji, do której został zmuszony na mocy traktatu z Fontainebleau z 1814 roku. Łaskawie pozwolono mu wtedy zachować tytuł cesarza oraz oddano dożywotnie zwierzchnictwo nad Elbą.

W czasie swego kilkunastomiesięcznego pobytu Napoleon nie próżnował. I nie mam teraz na myśli podjętych starań, które zaowocowały ucieczką z Elby i sławnymi stu dniami, które zatrzęsły Europą. Bonaparte okazał się prawdziwie wzorowym gospodarzem powierzonych mu włości: fundował nowe budowle, drogi, wodociągi, zreformował miejscowe podatki. Bardzo dobrze zapisał się w pamięci mieszkańców wyspy, co więcej - jest tam pozytywnie  wspominany po dziś dzień.

Oficjalną rezydencją Napoleona w Portoferraio była Villa dei Mulini, piętrowy pałacyk w stylu empire, dziś zamieniony w muzeum narodowe. Nigdy nie odwiedziła go żona Maria Luiza, za to gościła w nim jego polska kochanka, Maria Walewska. Trzynaście komnat zostało zachowanych dokładnie w takim stanie, w jakim zostawił je po sobie cesarz.

Villa dei Mulini, rezydencja Napoleona

Portoferraio to urokliwe, malownicze miasteczko pełne wąskich, krętych, mozolnie pnących się w górę uliczek i niezliczonych schodów. Warto jednak podjąć wyzwanie, jakim jest spacer po tym klimatycznym miejscu, żmudną wspinaczkę wynagrodzą Wam fantastyczne  widoki.

Odpoczynkiem po przechadzce wśród kamiennych, rozgrzanych wrześniowym słońcem murów, był spacer portowym nabrzeżem. Delikatny wiatr od zatoki chłodził rozpaloną skórę, błękit morza koił wzrok, a lampka miejscowego wina w jednej z pobliskich knajpek  dawała zmysłom wytchnienie. Bardzo polecam :)

Marina w Portoferraio

Warto także zejść na kamienistą miejską plażę, zlokalizowaną blisko centrum miasta. Spiaggia delle Ghiaie zachwyca krystalicznie czystą wodą i czaruje bogactwem odcieni błękitu. Coś wspaniałego! Malownicze wybrzeże zachęca do długich spacerów, łatwo tutaj  zagubić poczucie czasu.

Droga na miejską plażę

Inne posty dotyczące podróży do Toskanii:

Pienza i Siena    San Gimignano i Piza    Florencja

Wszystkie zdjęcia wykorzystane we wpisie są mojego autorstwa.