zwiedzam wszechświat : Florencja - perła w koronie Medyceuszy

Florencja

Florencja położona jest w środkowej części Włoch, u stóp Apeninów, nad rzeką Arno. Jest stolicą Toskanii, kolebką i prawdziwą perłą Renesansu, o przebogatej, barwnej i niezwykle burzliwej historii.

Miasto zostało założone przez Etrusków, ale zburzone przez Sullę w 82 r p.n.e. i odbudowane przez Juliusza Cezara w 59 r p.n.e. jako kolonia dla byłych żołnierzy i nazwane Florentia. Jako że została zbudowana na planie obozu wojskowego, posiada szachownicowy układ ulic, który można podziwiać po dziś dzień. Podbijana kolejno przez Ostrogotów, Gotów, Longobardów i Franków, od początku XI wieku zaczęła wreszcie zyskiwać na znaczeniu jako ośrodek handlu, głównie z uwagi na położenie - na drodze z Francji do Rzymu.

Pod rządami Matyldy Toskańskiej, na przełomie XI i XII wieku, Florencja stała się wiodącym miastem regionu. Dynamiczny rozwój zapewnił jej jeśli nie dominację, to ogromną rolę jako centrum bankowości i międzynarodowego handlu. W połowie XIV wieku tę ogromną metropolię liczącą 90 tys. mieszkańców nawiedziła Czarna Śmierć, która zmniejszyła populację Florencji o połowę. Był to czas, kiedy ród Medyceuszy zaczął zyskiwać coraz większe wpływy i znaczenie, a tym samym doprowadził on miasto do największej potęgi gospodarczej i kulturalnej. Jako znamienici, niebywale hojni i o szerokich horyzontach mecenasi sztuki, Medyceusze walnie przyczynili się do rozkwitu Renesansu. Po wygaśnięciu tej dynastii w I połowie XVIII wieku, Florencja została podporządkowana bocznej linii austriackich Habsburgów, następnie włączona do Królestwa Sardynii, wreszcie stała się częścią Zjednoczonych Włoch. My wrócimy jednak do najjaśniejszych czasów rozkwitu potęgi stolicy renesansowej Toskanii.

Ponte alle Grazie i centrum historyczne Florencji

Na zwiedzanie Florencji miałam zaledwie kilkanaście godzin, które starałam się wykorzystać jak najlepiej. I już wówczas byłam pewna, że jeszcze do tego miasta wrócę nie raz, choćby po to, żeby móc pozachwycać się dziełami sztuki w Galerii Uffizi. Póki co skorzystałam z okazji, by zapoznać się i napawać atmosferą tego wyjątkowego miasta, co nie było łatwe, zważywszy na dzikie tłumy turystów.

Rzeka Arno i Most Złotników

Co udało mi się zobaczyć we Florencji? Przede wszystkim wyniosłą, majestatyczną i absolutnie wspaniałą katedrę położoną w samym sercu miasta, na Piazza del Duomo, stanowiącą jej najbardziej znany zabytek i niepodważalny symbol - monumentalną Santa Maria del Fiore. Jej budowa trwała 600 lat, począwszy od II połowy XIII wieku, i została ukończona dopiero w wieku XIX (konkretnie jej imponująca fasada). Autorem projektu tego czwartego ze względu na wielkość kościoła w całej Europie Zachodniej był Arnolf di Cambio. Katedrę wyróżnia cudowna, przepysznie bogata fasada z marmuru o trzech kolorach: białym, zielonym i różowym oraz charakterystyczne sklepienie zwane kopułą (choć jest zbudowane na planie ośmiokąta), zakończone marmurową latarnią. Konstrukcja świątyni była ogromnym przełomem w architekturze i stanowiła wizytówkę wczesnego Renesansu.

Katedra Santa Maria del Fiore

Obok katedry znajduje się późnogotycka dzwonnica Giotta, Campanile di Giotto, zaprojektowana przez artystę i architekta Giotto di Bondone, który rozpoczął budowę w I połowie XIV wieku. Jej elewacja została wykonana z takich samym materiałów i w tym samym stylu, co katedra. Ma siedem kondygnacji i imponującą wysokość 85 metrów, na jej szczycie mieści się punkt widokowy.

Kampanila Giotta

Przy katedrze znajduje się również Baptysterium San Giovanni, najstarszy budynek na placu. Pierwszy obiekt powstał już w IV-V wieku, jednak w okresie romańskim (XI-XIII wiek) został przebudowany, uzyskując zachowany do dziś wygląd. Wewnątrz znajduje się nagrobek antypapieża Jana XXIII, a najsłynniejszym i najbardziej cennym jego zabytkiem są wykonane z brązu i pozłacane XV-wieczne Drzwi Raju autorstwa Lorenzo Ghibertiego ozdobione scenami starotestamentalnymi.

Baptysterium San Giovanni

Będąc we Florencji grzechem byłoby nie przespacerować się po słynnym Ponte Vecchio. Stary Most, popularnie nazywany Mostem Złotników, jest najstarszym florenckim mostem, zbudowanym z kamienia w I połowie XIV wieku na rzece Arno. Jako jedyny przetrwał II wojnę światową, gdyż, choć został zaminowany, wycofujące się wojska niemieckie nie zdążyły zdetonować ładunków.

Pierwsze sklepy, jakie na nim powstały, należały do handlarzy mięsem i rybami oraz garbarzy i jako takie generowały bardzo nieprzyjemny zapach. Decyzją księcia Ferdynanda I Medyceusza zostały one usunięte z mostu, a ich miejsce zajęły warsztaty jubilerów i złotników, które mieszczą się tu po dziś dzień - stąd nazwa mostu. W 1565 roku na rozkaz Kosmy I nadbudowano nad mostem korytarz łączący Palazzo Vecchio i Palazzo Pitti, (korytarz Vasariego), by Medyceusze mogli przeprawiać się na drugą stronę rzeki bez konieczności wychodzenia na ulicę.

Widok na Ponte Vecchio z Ponte alle Grazie

Idący człowiek nad rzeką Arno

Galeria Uffizi znajdująca się nieopodal Piazza della Signoria jest jednym z najstarszych muzeów w Europie. Jej budowlę stanowią dwa prostokątne budynki połączone trzecim, wychodzącym galerią nad rzekę Arno. Uffizi została zaprojektowana przez Vasariego na zlecenie księcia Kosmy I w wieku XVI. Znajdują się w niej najwybitniejsze dzieła włoskich artystów, jak Michał Anioł, Sandro Botticelli, Rafael, Tycjan, Leonardo da Vinci, Rubens, Rembrandt, Caravaggio. Nie tylko ze względu na nieprzebrane rzesze turystów nie zdecydowałam się na wejście do galerii, bilety trzeba rezerwować z ogromnym wyprzedzeniem, no i trzeba mieć znacznie więcej czasu, niż ja miałam do dyspozycji.

Dziedziniec przy Galerii Uffizi

Niccolo Macchiavelli

Leonardo da Vinci

Obok Piazza della Duomo znajduje się najsłynniejszy pomnik w mieście - Dawid Michała Anioła. A właściwie jego kopia, gdyż oryginał został przeniesiony w XIX wieku do Galleria dell’Accademia.

Kopia Dawida Michała Anioła

Idealnym zwieńczeniem podróży do Florencji jest podziwianie panoramy miasta z najpiękniejszego punktu widokowego. Ten zaś znajduje się na Wzgórzu Michała Anioła, i jest nim Piazza Michelangelo.

Nie tyko ten zapierający dech w piersiach widok autentycznie mnie zachwycił. Absolutnie fascynujące było to niesamowite zagęszczenie zabytków na stosunkowo niewielkiej przestrzeni starego miasta, dosłownie przyprawiające o zawrót głowy. Zjawiskowe krajobrazy, burzliwa historia, fenomenalna architektura i wspaniała sztuka oraz możliwość obcowania z nią na każdym kroku – wszystko to tworzy wyjątkowy klimat, który absorbuje bez reszty. Jedynym, ale za to poważnym minusem, są prawdziwie męczące tłumy turystów - chyba w żadnym innym miejscu nie zdarzyło mi się przedzierać przez tak niezmierzoną ludzką ciżbę.