"Spójrz mi w oczy"

Autor: Lisa Scottoline
Tytuł: "Spójrz mi w oczy"
Wydawnictwo: Prószyński i s-ka, 2012
Ilość stron: 484
Okładka: miękka

Muszę przyznać, że z niecierpliwością czekałam na kolejną książkę Lisy Scottoline, a wszystko dzięki emocjom, jakich dostarczyła mi poprzednia powieść autorki, Ocal mnie - opisująca dramat matki zmuszonej do dokonania wyboru między życiem własnej córki a innego dziecka i udźwignięcia konsekwencji tej decyzji. Lektura Spójrz mi w oczy mimowolnie nasunęła mi skojarzenia z prozą Jodi Picoult, po raz kolejny bez reszty wciągając w emanującą wyjątkowym autentyzmem i ogromnym ładunkiem emocjonalnym opowieść o pogmatwanych ludzkich losach oraz kontrowersyjnych, niejednoznacznych życiowych wyborach, z którymi zmierzenia się nie życzyłabym najgorszemu wrogowi.

Pewnego dnia dziennikarka Ellen Gleeson znajduje w swojej skrzynce pocztowej ulotkę o uprowadzonym dziecku. To z pozoru błahe wydarzenie sprawia, że w miarę ustabilizowane życie Ellen staje na głowie; kobieta zwraca uwagę, że chłopiec z ulotki jest łudząco podobny do jej 3 - letniego synka, Willa. Co prawda chłopiec został adoptowany, jednak przysposobienie było przeprowadzone legalnie i w świetle prawa nie ma najmniejszych wątpliwości, że Ellen jest jego matką.

Początkowo kobieta stara się zignorować dręczące ją przeczucie, że coś jednak jest nie w porządku odpychając myśl zbyt przerażającą, by móc się z nią zmierzyć. Zawodowa dociekliwość i zwyczajna ludzka niepewność nie pozwalają jej jednak przejść nad tą sprawą do porządku dziennego - Ellen postanawia poznać szczegóły adopcji oraz biologicznych rodziców Willa, by rozwiać wszelkie wątpliwości i przekonać samą siebie, że nikt nie odbierze jej ukochanego synka.

Wszczynając prywatne śledztwo przekonuje się, jak bardzo cała historia jest zawikłana i tajemnicza, a legalność adopcji stoi pod znakiem zapytania. Ellen musi podjąć najbardziej bolesną i trudną decyzję w życiu - czy, jeśli potwierdzą się jej najgorsze przypuszczenia, będzie miała dość siły i odwagi, by oddać Willa biologicznym rodzicom, czy też zachowa swe odkrycie w sekrecie i jak gdyby nigdy nic będzie bez przeszkód cieszyć się rodzinnym szczęściem? Kiedy Ellen ociera się o rozwiązanie zagadki, zdaje sobie sprawę, że Willowi i jej grozi śmiertelne niebezpieczeństwo...

Lisa Scottoline po raz kolejny przekonała mnie, że jest znakomita w swoim fachu - przykuwa uwagę czytelnika od pierwszego zdania, starannie dawkuje napięcie dbając o to, by nie ogarnęło go znużenie czy przesyt i tak umiejętnie manipuluje emocjami, że czytelnik podąża za tokiem fabuły jak na sznurku, nie mogąc - i nie chcąc - oderwać się od lektury ani na chwilę. To jest właśnie to, co uwielbiam w jej pisarstwie; kolejnym atutem prozy Scottoline jest śmiałe podejmowanie trudnej, życiowej tematyki - tym razem okazała się nią kwestia adopcji, i to zarówno w jej prawnym, jak i emocjonalnym aspekcie. Autorka zwraca uwagę na luki prawne, które stwarzają możliwości popełnienia przestępstwa, na niedoskonałości systemu prześwietlającego z całą surowością rodziców adopcyjnych niemal zupełnie ignorując biologicznych, co - jak pokazuje - może mieć dramatyczne skutki; piętnuje również bezduszną machinę biurokracji i prawa, która w zderzeniu z niewinnością i uczuciami dziecka wyrządza mu niepowetowaną krzywdę.

Scottoline podnosi szalenie trudną kwestię, w której niemożliwe jest wydanie salomonowego wyroku: jeśli adopcja została przeprowadzona nielegalnie, czy dziecko powinno wrócić do rodziców biologicznych, których nie zna i nie pamięta, czy zostać przy adopcyjnych, których traktuje jak rodzinę i z którymi łączy je więź emocjonalna? Choć prawo stanowi, że w podobnej sytuacji wszelkie prawa są po stronie rodziców naturalnych i przekonuje, że liczy się przede wszystkim dobro dziecka, historia przedstawiona przez autorkę każe się zastanowić nad jego słusznością. Z pewnością nie jest to kwestia jednoznaczna, zaś Spójrz mi w oczy może okazać się znaczącym głosem w dyskusji na ten temat.

Kilka słów odnośnie zakończenia: po lekturze dwóch kolejnych powieści autorki mogę chyba pokusić się o pewną generalizację, gdyż dotyczy ona jednego ze stałych elementów fabuły. Otóż zauważyłam tu pewien schemat - kiedy intryga zbliża się do rozwiązania, fabuła nagle zaczyna się rozwijać w dość niespodziewanym kierunku: bohaterowie, których poczynania dotąd nadawały kształt i tempo fabule usuwają się w cień, zaś rozwiązanie zależy bardziej od korzystnych okoliczności, niż ich samych. Łatwość, z jaką autorka radzi sobie z mocno skomplikowanymi życiowymi sytuacjami nieco rozczarowuje i nie każdemu może przypaść do gustu.

Spodobał mi się natomiast sposób, w jaki Lisa Scottoline mówi o macierzyńskiej miłości, jej wzlotach i upadkach, o rozmaitych jej odcieniach: od czułej tkliwości po niepowstrzymaną zaborczość, od nieustannego niepokoju graniczącego z nadopiekuńczością po instynktowną, szaleńczą odwagę w obronie własnego dziecka. Autorka niezwykle autentycznie, nie uciekając się do taniego sentymentalizmu oddaje również rozpacz matki, która utraciła swe dziecko na zawsze - nie mogę odżałować, że nie rozwinęła bardziej tego wątku. Trochę niefortunnie moim zdaniem zestawia obraz cierpienia osieroconej matki z krzywdą wyrządzoną głównej bohaterce - jestem przekonana, że uczuć matki opłakującej śmierć dziecka nie da się z niczym porównać i nawet nie powinno się tego próbować.

Spójrz mi w oczy to świetnie skonstruowana powieść obyczajowa ze zgrabnie wplecionym wątkiem sensacyjnym i psychologicznym, która porusza do żywego. Nakreślona z dużą dozą realizmu, kipiąca od emocji, podejmująca kwestię trudnych i niejednoznacznych życiowych wyborów, tematykę adopcji orz miłości macierzyńskiej, z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom prozy Jodi Picoult. Ja się nie zawiodłam i z niecierpliwością oczekuję kolejnej powieści Lisy Scottoline.

Moja ocena: 4/5

Opublikowane na stronie: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/148784/spojrz-mi-w-oczy/opinia/7622096#opinia7622096 

za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i s-ka :)