Najlepsze okładki 2016

Moi drodzy,

nadszedł czas rocznych podsumowań... Jako że zawsze pojawia się u mnie jako pierwszy ranking najlepszych książkowych okładek - już od 2012 roku! - tradycji musi stać się zadość. Zanim przejdę do rzeczy pragnę przypomnieć, że mój wybór jest głęboko subiektywny, jak zwykle zresztą, a okładki, które znalazły się w dzisiejszym zestawieniu, reprezentują nie tylko nowości wydawnicze i książki wydane w mijającym roku, lecz takie, które przeczytałam w 2016 roku.

Tym razem postanowiłam wyróżnić cztery okładki oraz jedną okładkową serię. Zapraszam do czytania, komentowania, no i podawania swoich typów!

Tego chyba wszyscy się spodziewali: cudowne, nowe wydanie Królów przeklętych  Maurice'a Druona. Okładki nie tylko tworzą charakterystyczną, spójną całość, ale doskonale oddają ducha, klimat  i treść powieści wchodzących w skład serii: korona, sztylet, krzyż; historia francuskiej dynastii królewskiej sprowadzona do tych trzech, bardzo plastycznie i sugestywnie oddanych symboli to strzał w dziesiątkę. Przepiękne wykonanie, grafika zgrabnie nawiązująca do tematyki cyklu - czego chcieć więcej? Rewelacja!
O Królach przeklętych przeczytacie tu: tom pierwszy, tom drugi, tom trzeci.

Fragment Guerniki Pabla Picassa  -  malowidła upamiętniającego zbombardowanie baskijskiego miasteczka przez Niemców wspierających dyktaturę generała Franco nieprzypadkowo znalazł się na okładce powieści Dulce Chacon. Cierpienie kobiety trzymającej w ramionach martwe dziecko zapowiada treść książki, gdyż Uśpiony głos opowiada o losach i cierpieniu hiszpańskich kobiet, które przeżyły piekło wojny domowej i czasy reżimu. Narracja Chacon jest brutalna, momentami makabryczna, ale autorka nie epatuje okrucieństwem, nie szokuje cierpieniem, nie potrzebuje efektów specjalnych, żeby poruszyć czytelnika. Jej autentyzm i wyzierająca z niego groza nie są obliczone na zrobienie wrażenia na czytelniku, lecz odwołują się do autentycznych przeżyć i emocji bohaterek powieści, którym autorka postanowiła oddać głos, rezygnując przy tym z własnych sympatii, antypatii i emocji. Dzięki temu dystansowi pisarki historie kobiet brzmią bardziej wiarygodnie, mają silniejszy wydźwięk - podobnie jak niemy krzyk zrozpaczonej matki z Guerniki. Nie mogłabym sobie wymarzyć okładki bardziej adekwatnej do treści i klimatu tej powieści.

Okładka Historii pszczół  Mai Lunde ujęła mnie swoim minimalizmem - pomijam koszmarny, czerwony znaczek , który spokojnie mógł się znaleźć w każdym innym miejscu, na przykład z tyłu okładki, by nie zakłócać jej kompozycji i cichego dramatyzmu, nie odwracać uwagi od tak pięknie i subtelnie zapowiedzianej treści i przesłania książki. Postapokaliptyczna wizja świata - niepokojąco rzeczywista i nieodległa w czasie - opierająca się na skutkach masowego ginięcia pszczół, tylko pozornie wydaje się nieprawdopodobna czy przesadzona. Tę bogatą w symbolikę, ponadczasową, oszczędną w formie i bogatą w treść książkę idealnie zapowiada okładka: minimalizm kompozycji i kolorystyki podkreśla jej dramatyzm - cichy, niemal niedostrzegalny, a już na pewno nie na tyle wyraźny i niepokojący, by mógł poruszyć człowieka. Ale przecież wystarczy zatrzymać na dłużej wzrok na okładce, by poruszył, zaintrygował tym, co w sobie kryje, co ma do zaoferowania fabuła. Bo po zakończeniu lektury czytelnik już nigdy więcej nie spojrzy obojętnie na okładkę z umierającą pszczołą i pustką wokół niej, bez tysiąca refleksji pojawiających się w głowie.

Okładka debiutanckiej powieści Eve Chase Tajemnica Black Rabbit Hall obiecuje wiele; elementy tworzące jej kompozycję kojarzą się z jakąś mroczną, rodzinną tajemnicą: dom na wzgórzu, nad którym gromadzą się burzowe chmury i piękne, kute, staroświeckie ogrodzenie, przez które możemy obserwować, co dzieje się w oddali, działają na wyobraźnię i doskonale oddają klimat powieści. Okładka ma swój niezaprzeczalny urok i choć opowieść o rodzinnych sekretach, które odcisnęły swe piętno na życiu kolejnych pokoleń i murach starego domostwa nie do końca udała się autorce, okładka kusi i zachęca do lektury, przy okazji stanowiąc idealną zapowiedź fabuły.

Od okładki Terroru Dana Simmonsa chłód aż bije: mroźnobłękitna kolorystyka, potężne zwały lodu, trzymające w swoich kleszczach uszkodzony HMS Terror - okręt teoretycznie doskonale przygotowany do polarnej wyprawy, a w istocie dokładnie tak kruchy i bezradny wobec rozszalałych sił natury, jak na okładkowej grafice. Nigdy wcześniej nie pomyślałabym, że odcienie błękitu mogą prezentować się tak groźnie, ponuro i złowieszczo - a tak właśnie jest. Wrażenie to potęguje się po lekturze powieści Simmonsa - okładka idealnie współgra z nastrojem i tematyką; żadne tam polarne ciemności czy oślepiająca biel szalejącej śnieżycy - bezlitosny, mroźny błękit pasuje jak ulał.




Ilość wyróżnionych okładek być może nie oszałamia, te jednak prawdziwie mnie ujęły, wzbudziły emocje, w jakimś sensie zachęciły do lektury, a na dodatek okazało się, że to, co przedstawiają, wspaniale komponuje się z treścią, klimatem czy przesłaniem danej książki. Czego chcieć więcej od okładki idealnej?
Zachęcam Was do podzielenia się swoimi okładkowymi typami, bardzo jestem ich ciekawa!